Einangra konur karla?

Aldrei kom mér til hugar að nokkur annar en nánustu vinir og vandamenn nenntu að lesa blogg. Það kom mér því skemmtilega á óvart að fá 7 e-mail varðandi mínar fyrstu bloggfærslur í fyrradag (1. apríl) frá ókunnugu fólki. Tveir karlmenn vildu vita meira um heiðin pietisma og fimm (allt konur) höfðu áhuga á að viðra sínar skoðanir á tilfinningabældum íslenskum karlönnum á miðjum aldri. Tilfinningaleg einsemd karla er undirrót margra þjóðfélagsvandamála ef marka má þessar konur. Ein kvaðst þess fullviss að þetta mein væri ástæða þess að margir karlar leika tveim skjöldum í hjónabandi (jafnvel árum saman) og skella svo “skilnaðartuskunni” (eins og hún orðaði það) framan í eiginkonuna þegar þeir eru búnir að tryggja sér nýja konu (og trúnaðarvin). Ekki að furða þó konur verði bitrar eftir slíka reynslu. En sú staðreynd að eiginkonan er eini farvegur erfiðra tilfinninga í lífi meirihluta miðaldra karla gefur konunni líka mikið vald. Rannsóknir í Svíþjóð sýna að meðan flestir miðaldra karlar eiga enga trúnaðarvini aðra en konuna á meirihluti kvenna á sama aldri eina eða fleiri trúnaðarvinkonur sem þær treysta fyrir því mesta. Þær eru því ekki háðar karli sínum tilfinningalega á sama hátt og þeir henni. Ef til vill er það ástæða þess að margar konur kjósa að lifa sjálfar árum saman eftir skilnað meðan karlar reyna gjarna að komast í einhverskonar samband við konur eins fljótt og færi gefst. Það er ekki óalgengt að karlmenn kenni konunni um tilfinningalega einangrun sína. Dæmi: “Það fór meira og meira í taugarnar á henni að ég vildi hitta vini mína um helgar. Ég hafði aldrei tíma að umgangast þá á virkum dögum en hún var alltaf í stöðugu sambandi við þessar vinkonur sínar og það var bara sjálfsagt. Ég meina maður fékk stöðugt að heyra dylgjur um að við vinirnir værum eins og óþroska strákar. Auðvita endaði það með að maður fjarlægðist þá með tímanum. Umgengið var fyrst og fremst hennar vinir og þeirra makar. Það er ekki nema von að maður einangrist!” -  Ber konan einhverja “sök” í þessu máli? Tæplega?! Karlmenn verða einfaldlega að læra að standa á rétti sínum til að halda áfram að rækta samböndin við gömlu vinina þó eiginkonur og fjölskyldur komi á milli. Það þarf ekki endilega alltaf að hittast um helgar og fá sér í glas, eða fara saman í lax. Það getur verið tilvalið að hittast t.d. einu sinni í viku í hádeginu og borða saman súpu. Það er að sjálfsögðu ekki sjálfgefið að þeir karlar sem “taka sér” hvað mest frelsi til athafna utan heimilis séu að stunda tilfinningarækt með vinum sínum! Að rækta tilfinningasambönd við vini er meðvituð ákvörðun og krefst samskipta án alkohóls ef einhverjar varanlegar rætur eiga að ná að myndast í sameiginlegum jarðvegi. En, að sjálfsögðu vera konur líka að lýta í eigin barm og vara sig á því að kæfa ekki gömul vináttusambönd mannsinns þó þeim fynnist e.t.v. stundum að vináttan sé á lágu plani!